‘Klantmanager’, ‘werkconsulent’, ‘werkcoach’ .
Ingeburgerde termen in het Sociaal Domein. Zo bekend dat we niet meer stilstaan bij de feitelijke betekenis. Hoezo klant? Hebben
mensen iets te kiezen dan? En is managen nou echt een geschikte omschrijving van wat we doen om mensen aan het werk te krijgen?
Coachen we mensen naar werk, maar staat de financiële afhankelijkheid van onze klanten (!) een echte coachingsrelatie niet in de weg?
‘What ‘s is in a name’, zeg je misschien. Maar taal doet ertoe.
Zeker als het gaat om mensen die onze taal nog niet spreken en die we straks uit moeten gaan leggen wat hen te wachten staat in
Nederland. Inburgeren, een brede intake, de leerbaarheidstoets. Het Persoonlijke Inburgerings Plan waarvan het ‘eigenaarschap’
gestimuleerd moet worden. Allemaal termen die in de nieuwe wet en regelgeving een prominente plaats hebben en die voor ons
inmiddels bekend taalgebruik zijn geworden.
Ik lees bijna alles wat er te lezen valt over die nieuwe wet, maar ik wil er niet aan gewend raken. Niet echt.
Ik wil mezelf straks niet in een online gesprek met een statushouder in het AZC ver weg verhandelingen horen houden over de
‘brede intake‘ of het ‘PIP’. Laat staan hen daar ‘warm voor maken’.
Ik wil kennis met hen maken, hen vertellen over hun nieuwe woonplaats zodat ze hopelijk het begin van een nieuw perspectief
ervaren. Zodat ze vertrouwen opbouwen in hun toekomst en een nieuw leven, in een nieuw land. Een nieuw land dat hen kansen
gaat geven én inzet vraagt. Ik zal vertellen dat we zodra ze bij ons komen wonen, we een afspraak maken om persoonlijk kennis te maken.
Ik wil dan horen hoe het met ze gaat, hoe het met hun kinderen gaat, wat ze gedaan hebben in hun-leven-tot-nu-toe en of ze een idee
hebben wat ze in Nederland willen gaan doen.
Ik zal vertellen dat ze in ieder geval eerst de taal gaan leren en dit gaan combineren met activiteiten en (vrijwilligers)werk.
Dat ze hun nieuwe woonplaats en nieuwe mensen gaan leren kennen, en dan stap-voor-stap verder gaan richting betaald werk
zodat ze in hun eigen onderhoud kunnen gaan voorzien.
En als er iets moet gebeuren: naar de opstartklas of naar de leerbaarheidstoets bijvoorbeeld. Dan zal ik uitleggen wat de bedoeling is.
Wat ze daar kunnen verwachten en wat er van hen verwacht wordt.
Hoe laat ze waar moeten zijn en hoe ze daar kunnen komen. Pas als het aan de orde is en niet eerder dan dat.
Goed timen van informatie dus en niet op voorhand praten over onbekende en abstracte zaken.
Dat leidt vooral tot onduidelijkheid en onzekerheid, en daar hebben ze al genoeg van meegemaakt.
Het is onze rol om te zorgen voor rust, houvast en de juiste focus. Zodat mensen weer vaste grond onder de voeten krijgen.
Dé basisvoorwaarde voor het opbouwen van een nieuw bestaan!